Kiedy schodzili z góry, uczniowie zapytali Jezusa: «Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz?» on odparł: «Eliasz istotnie przyjdzie i wszystko naprawi. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy ma od nich cierpieć». Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu.

    Mt 17, 10-13

komentarz: Andrzej Macura

Pokaż rozważanie 

 Ukryj 

On sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza (Łk 1,17)

         Czemu więc uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz? Pan im odpowiada: Eliasz już przyszedł, i postąpili z nim tak, jak chcieli – jeśli chcecie zrozumieć, to jest nim Jan Chrzciciel. Tak, nasz Pan Jezus Chrystus mówi wyraźnie: Eliasz już przyszedł i że jest nim Jan Chrzciciel. Ale kiedy pytają się Jana, on twierdzi, że nim nie jest, tak jak nie jest Chrystusem (J 1,20nn). Dlaczego zatem głosi: Nie jestem Eliaszem, podczas gdy Pan twierdzi, że nim jest? Nasz Pan chciał mówić symbolicznie o swoim powtórnym przyjściu i powiedział, że Jan przyszedł w duchu Eliasza. Czym Jan był dla pierwszego przyjścia, tym Eliasz będzie dla drugiego. Są dwa przyjścia dla Sędziego, są również dwaj prekursorzy. Sędzia miał najpierw przyjść, żeby być sądzonym; wysłał przed sobą pierwszego zwiastuna i nazwał go Eliaszem, bo Eliasz będzie dla drugiego przyjścia tym, czym Jan był dla pierwszego. Zważcie, ukochani bracia, jak bardzo to stwierdzenie jest oparte na prawdzie. W momencie, kiedy Jan został poczęty. Duch Święty zapowiedział, co miało się w nim dokonać: on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza (Łk 1,17). Kto mógłby zrozumieć te rzeczy? Ten, który naśladowałby pokorę zwiastuna i poznał majestat sędziego. Nikt nie był pokorniejszy niż ten święty zwiastun, ta pokora Jana stanowi jego największą zasługę; mógłby on zwieść ludzi, ogłosić się Chrystusem i być za Niego uważanym – tak wielkie były jego łaska i cnota. Jednakże on głosi otwarcie: Ja nie jestem Mesjaszem. – Czy jesteś Eliaszem? –Nie jestem.

Kazanie do Ewangelii św. Jana nr 4
Św. Augustyn (354–430)

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: Kto ty jesteś ?

    J 1, 19

         Tu znów pokazuje się chytrość faryzeuszy. Kaznodzieja pokutny nad Jordanem zaniepokoił ich. Lud biegnie za nim; wielu nawet myślało, że on jest oczekiwanym Mesjaszem. Faryzeuszom zdawało się, że ich powaga i wzięcie zostało nadwyrężone. Wyprawili zatem poselstwo do Chrzciciela, by go pociągnąć do odpowiedzialności, a jeśli się uda, by go unieszkodliwić. Nie była to wcale gorliwość o dobrą sprawę, raczej nędzna zawiść. Namiętność, która zawsze ma tylko siebie na oku, a każde powodzenie bliźniego złośliwie postrzega i krytykuje.

         Czy w tobie nie ma czegoś z tej zawiści ? Czy nie wyprowadza cię to z równowagi, gdy koledzy lub koleżanki cieszą się lepszą opinią u przełożonych, gdy cieszą się większą popularnością u podwładnych, gdy więcej potrafią dokonać, aniżeli ty ? Czy nie myślisz natychmiast, że ten lub ta usunie cię na drugi plan ? O, ta nieszczęsna zazdrość ! Ona zatruwa życie. Ona też pokazuje, że nie pracujesz dla Boga, lecz siebie samego szukasz. Zaliczasz się do tych, o których powiada ewangelista: Bardziej bowiem umiłowali chwałę ludzką aniżeli chwałę Bożą (J 12, 43).

         Tak, zazdrość jest niedorzecznością, a według św. Jana Chryzostoma jest tą samą głupotą, którą odznacza się szatan: Złego ducha bardziej dręczy niebo, którego zazdrości ludziom, aniżeli piekło, w którym się znajduje.

         Odrzuć daleko od siebie ten faryzejski występek. Św. Grzegorz woła na ciebie: Co za głupota, być nieszczęśliwym z powodu szczęścia drugiego !

         Bądź rozsądny, ciesz się całą duszą powodzeniem i szczęściem bliźnich, a w ten sposób będą one twoim powodzeniem i twoim szczęściem. Jeśli z tego powodu zapalisz trzecią świecę na wieńcu adwentowym, to niech cię napomina, byś przez wierne spełnianie obowiązków był światłością dla innych, lecz byś także w świetle innych bez zastrzeżeń się radował. Apostoł narodów pisze: Miłość nie zazdrości, nie szuka swego, nie unosi się gniewem (1 Kor 13, 4-5).

Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM
wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.