Jezus powiedział do swoich uczniów: «Podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą przed królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie mógł się oprzeć ani sprzeciwić. A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos z głowy wam nie spadnie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie».

    Łk 21, 12-19

komentarz: Judyta Syrek

Pokaż rozważanie 

 Ukryj 

Śpiewajmy alleluja pomimo udręk!

         Śpiewajmy już tu, na ziemi, alleluja, pośród naszych trosk, abyśmy pewnego dnia mogli śpiewać je tam, w górze, w pokoju. Jakie troski, pytasz, mamy tu, na ziemi? Ale jak możesz oczekiwać, że nie będę miał zmartwień, skoro czytam: Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? (Hi 7,1). Jak możesz oczekiwać, że nie będę miał zmartwień w miejscu, gdzie udręka jest tak silna, że nawet modlitwa, która jest nam nakazana, każe nam mówić: Nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie? Jak lud mógłby żyć w dobrobycie, skoro wraz ze mną woła: Zachowaj od złego (Mt 6,13)? A jednak, bracia moi, nawet pośród tego zła śpiewajmy alleluja Bogu, który w swojej dobroci wybawia nas od zła. Nawet pośród niebezpieczeństw i prób niech alleluja będzie śpiewane przez nas tak samo jak przez innych, gdyż Bóg jest wierny – mówi Apostoł – i nie pozwoli, abyście byli kuszeni ponad to, co potraficie znieść (por. 1 Kor 10,13). Dlatego nawet tutaj, na ziemi, śpiewajmy alleluja. Człowiek nadal jest grzesznikiem, ale Bóg jest wierny. Apostoł nie powiedział: Nie pozwoli, abyście byli kuszeni, ale: Nie pozwoli, abyście byli kuszeni ponad to, co potraficie znieść; równocześnie wskaże sposób jej pokonania, abyście mogli przetrwać (tamże). Wpadłeś w pokusę? Bóg da ci też siłę, żebyś z niej wyszedł, żebyś nie zginął w pokusie. Tak jak naczynie garncarza jesteś kształtowany przez nauczanie i wypalany przez udrękę. Kiedy więc wchodzisz w pokusę, myśl o wyjściu z niej: Bóg jest wierny, a Pan strzeże twojego wejścia i wyjścia (Ps 121,8).

Kazanie 256
Św. Augustyn (354–430)

Piłat zatem powiedział do Niego: A więc jesteś królem ? / Odpowiedział Jezus: / Tak, jestem królem.

    J 18, 37

         To własne świadectwo Jezusa nie jest jedynym dowodem na charakter królewski Chrystusa Pana. Oprócz tego mamy mnóstwo innych świadectw.

         Daniel ogląda w widzeniu jak Przedwieczny daje Odkupicielowi panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyć Mu będą wszystkie narody, ludy i języki (Dn 7, 13-14). - Prorok Jeremiasz mówi o nim, jako o Królu, który będzie władał (Jr 23, 5). - Izajasz wielbi go, jako Księcia pokoju (Iz 9, 6). - Posłaniec z nieba Gabriel oznajmia z polecenia Najwyższego: Będzie panował nad domem Jakuba na wieki (Łk 1, 33). - Przy przemienieniu na Taborze ogłosił go sam Ojciec przedwieczny Panem i Królem wszystkich: Jego słuchajcie ! (Mt 17, 5). - Święci trzej Mędrcy wyznają go następującym pytaniem: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski ? (Mt 2, 2). - Tłumy zachwycone witają go radosnymi okrzykami w niedzielę palmową: Hosanna, Królowi Izraela ! (J 12, 13). - I wbrew woli sam Piłat staje się heroldem jego królewskiego posłannictwa, gdy nad krzyżem umieszcza napis, który w trzech językach głosi całemu kulturalnemu światu po łacinie, grecku i żydowsku: Ten jest Król żydowski ! (Łk 23, 38). Nie dopuść do tego, byś był gorszy od tych świadków. Ślubuj na nowo na sztandar Chrystusowy wierność swemu Królowi. Bądź wierny tam właśnie, gdzie wymaga to ofiary. Ofiary przy warsztacie wśród niewierzących kolegów, ofiary w służbie niewierzącego pana, ofiary w słuchaniu Mszy św., ofiary w walce z namiętnością i grzechem, ofiary w wiernym spełnianiu obowiązków stanu. Jako święta przysięga niech płynie ci z duszy: Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz (Łk 9, 57).

Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM
wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.