audycja nagrana z radia - proszę przewinąć do właściwego momentu

Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. A członkowie Sanhedrynu szydzili: «Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli jest Mesjaszem, Bożym Wybrańcem». Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: «Jeśli Ty jesteś Królem żydowskim, wybaw sam siebie». Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: «To jest Król żydowski». Jeden ze złoczyńców, których tam powieszono, urągał Mu: «Czyż Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas». Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież – sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił». I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa». Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś będziesz ze Mną w raju».

    Łk 23, 35-43

Pokaż rozważanie 

 Ukryj 

Książę pokoju (Iz 6,5)

         Przeto, jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój. […] Jeżeli panujący i prawowici przełożeni mieć będą to przekonanie, że wykonują władzę nie tyle z prawa swego, jak z rozkazu i w zastępstwie Boskiego Króla, każdy to zauważy, jak święcie i mądrze będą używać swojej władzy i jak bardzo zważać będą, wydając prawa i polecając je spełniać, na dobro ogółu i na godność ludzką swoich podwładnych. […] Co się zaś tyczy dobrodziejstw zgody i pokoju, jasną jest rzeczą, że im szersze się wytwarza królestwo i wszystkich ludzi obejmuje, tym bardziej ludzie stają się świadomi tej łączności, która ich jednoczy; a świadomość ta jak oddala i usuwa częste zatargi, tak też łagodzi i zmniejsza przykrości tych zatargów. Dlaczegoż więc, gdyby Królestwo Chrystusa objęło w rzeczy samej wszystkich, jak ich z prawa obejmuje, mielibyśmy wątpić o tym pokoju, jaki Król pokoju przyniósł na ziemię, Ten – mówimy – który przyszedł pojednać wszystko (Kol 1,20), który nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby sam służył (Mt 20,28) i który będąc Panem wszystkich (Ef 1,10), dał Siebie za przykład pokory i ustanowił szczególnie prawo nakazujące miłość, Ten wreszcie, który wyrzekł: jarzmo moje słodkie jest, a brzemię moje lekkie (Mt 11,30)?

Encyklika Quas Primas, 11 grudnia 1925, nr 14–
Pius XI

Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: Czy Ty jesteś Królem żydowskim ?

    J 18, 33

         Piłat jest przedstawicielem dzisiejszego świata. Do obydwu można odnieść surowy, ale aż nazbyt słuszny wyrzut: Oczy mają, ale nie widzą. Mają uszy, ale nie słyszą (Ps 115, 5-6). Albowiem królewski charakter Chrystusa jest prawie namacalnym faktem dla każdego, kto ma trochę choćby dobrej woli.

         Chrystus jest Królem jako Bóg-Człowiek. Przez to bowiem, iż przybrał ludzką naturę blaskami prawdziwego bóstwa, wyniósł ją do najwyższego szlachectwa. Tak więc on, jako Bóg-Człowiek jest najwyższym, najgodniejszym z ludzi, królem całego rodu ludzkiego. Słusznie więc śpiewa Kościół: Od wieków zamierzchłych Ty jedynie jesteś koroną, skarbem i ozdobą plemienia ludzkiego !

         Chrystus jest królem jako Odkupiciel. Albowiem przez dzieło odkupienia zbawił on wszystkich ludzi. Wszyscy są jego dłużnikami. On jest królem wszystkich. Dlatego znowu śpiewa Kościół: Nie bojaźnią, przemocą i podbiciem ludzkości w niewolę zdobył on sobie koronę; lecz gdy został podniesiony na haniebnym drzewie krzyża, pociągnął wszystko ku sobie potęgą miłości.

         Chrystus jest królem ze względu na swą miłość w Eucharystii. Albowiem przez Najśw. Sakrament Ołtarza dał nam ludziom najwyższy dowód swej miłości. Z należnym mu więc prawem wielbi go Kościół w litanii, jako Króla i zjednoczenie wszystkich serc.

         Tak więc miał on całkowite prawo zapewnić przed Piłatem: Tak, jestem królem (J 18, 37). Dlatego ma on też prawo, by święcić i uroczyście obchodzić uroczystości jego królewskiej godności. Składaj więc sercem i ustami hołd pełnemu chwały Chrystusowi-Królowi i całą duszą odmawiaj głęboką w treść modlitwę odpustową: O Jezu Chryste, oddaję Ci hołd jako Królowi świata. Wszystkie stworzenia są uczynione dla Ciebie. Rozporządzaj mną jak własnością swoją. Odnawiam moje przyrzeczenia Chrztu św., wyrzekam się szatana, jego pychy i jego spraw i obiecuję żyć, jak przystoi dobremu katolikowi. W szczególniejszy sposób obowiązuję się użyć wszystkich sił, aby dopomóc do zwycięstwa prawom bożym i prawom Kościoła świętego. Boskie Serce Jezusa, ofiaruję Ci wszystkie nędzne uczynki moje w tej intencji, ażeby wszystkie serca uznały twe święte królowanie i aby w ten sposób mocno utrwaliło się na całym świecie twoje królestwo pokoju. Amen (Odpust zupełny pod zwykłymi warunkami. 21 lutego 1923 r.)

Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM
wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.