Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto Anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: «Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel», to znaczy Bóg z nami. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił Anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.

    Mt 1, 18-24

komentarz: Andrzej Macura

Pokaż rozważanie 

 Ukryj 

Św. Józef – wzór słuchania

        Milczenie św. Józefa jest wypełnione kontemplacją tajemnicy Boga, w postawie całkowitego posłuszeństwa Jego woli. Innymi słowy, jego milczenie nie świadczy o pustce wewnętrznej, lecz przeciwnie, o pełni wiary w jego sercu, która kierowała każdą jego myślą i każdym jego czynem. Dzięki temu milczeniu św. Józef razem z Maryją zachowuje Słowo Boże, które poznał za pośrednictwem Świętych Pism, i odnosi je nieustannie do wydarzeń z życia Jezusa; jest to milczenie wypełnione nieustanną modlitwą, w której błogosławi on Pana, wielbi Jego świętą wolę i zawierza się bez reszty Jego Opatrzności. Nie będzie przesadne stwierdzenie, że to właśnie od swego ojca Józefa Jezus nauczył się – na ludzki sposób – owego głębokiego życia wewnętrznego, które jest podstawą autentycznej sprawiedliwości, owej większej sprawiedliwości, której pewnego dnia będzie uczył swych uczniów (por. Mt 5, 20). Uczmy się milczenia od św. Józefa! Tak bardzo go potrzebujemy w świecie, często zbyt pełnym zgiełku, utrudniającego skupienie i słuchanie głosu Bożego. W tym okresie przygotowania do Bożego Narodzenia starajmy się pogłębiać wewnętrzne skupienie, byśmy mogli przyjąć i zachować Jezusa w naszym życiu.

Rozważanie przed modlitwą Anioł Pański –- 18 XII 2005 (Copyright © by L'Osservatore Romano (2/2006) and Polish Bishops Conference)
Benedykt XVI

Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza.

    Łk 3, 1-2

         Po co, zapytasz raz jeszcze, tak uroczysty wstęp ? Bo chodzi tutaj o Tego, przed którym wielkość tego świata rozwiewa się w nicość. Bo chodzi tutaj o najwyższego Króla, o najcenniejszą Ofiarę, o najświętszego Arcykapłana, o wiecznego Syna Bożego.

         Chodzi tu o najwyższego Króla. Chrystus jest przecież Stwórcą wszechrzeczy. Ewangelista pisze: Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało (J 1, 3). - Jest On królem dzięki swemu Wcieleniu, które go wyniosło na tron rodu ludzkiego. - Jest królem ze względu na dzieło odkupienia, którym zdobył i zobowiązał sobie ludzkość. - Jest królem dzięki swej dobroci i miłości ku ludziom, która znalazła niezrównany wyraz w Tajemnicy Ołtarza. Najsłuszniej więc woła w jasnowidzeniu prorok z Patmos: A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: KRÓL KRÓLÓW PAN PANÓW (Ap 19, 16).

         A ten wielki król nadchodzi, by wyzwolić wołającego biedaka i ubogiego, i bezbronnego (Ps 72, 12).

         Chodzi tu o upragnioną Ofiarę, o oczekiwanego z utęsknieniem kapłana. Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu (Ef 5, 2). Chrystus jest Pośrednikiem między Bogiem i ludźmi (1 Tm 2, 5).

         Chodzi tu o wiecznego Syna Bożego, który poniżył się niezrównanie. Ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi (Flp 2, 7).

         Przejmij się więc nową czcią do tego Króla, nową ufnością do tego Kapłana i Ofiary, nową miłością do wcielonego Syna Bożego i módl się z pełnym zaufaniem: Oto Bóg jest zbawieniem moim ! Będę miał ufność i nie ulęknę się (Iz 12,2). Przygotuj mu drogę do twego serca pobożnością, wiernością w spełnianiu obowiązków, samozaparciem i rosnącą miłością. Oby nigdy nie spadła na ciebie skarga: Przyszedł do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli (J 1, 11).

Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM
wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.